Początek dnia, środek nocy - Dzień drugi - 3459

Mężczyzna w milczeniu spoglądał na ulice. Miał czarne krótko strzyżone włosy, ostre rysy twarzy. Jasne niebieskie oczy i bliznę pod prawym okiem i zadbany zarost z pod koszuli dało się dojrzeć tatuaż na szyi. Kierowca tak samo jak on ubrany był w czerń. Na dłoniach czarne skórzane rękawiczki. On za to był blondynem z nieco dłuższymi włosami. Miał ciemne piwne oczy miał nieskazitelnie czystą, dziecinną twarz. Spojrzeniem nadrabiał wszystko. Gdy kierowca odwzajemnił spojrzenie pisarzowi przyglądającemu się mu uważnie po przez odbicie w lusterku tamten przeraził się i ukrył wzrok gdzieś między podłogą, a przednim siedzeniu.

Tak siedział, aż pośrednik nie odezwał się pierwszy.

- Czego od nas oczekujesz? – zwrócił się ku niemu.

- Czego od was oczekuję!? – odparł ze zdenerwowaniem, lecz w porę się opanował. Rozmówca pominął to milczeniem.

- Potrzebuje za co żyć i najlepiej coś na zapas, tak, żeby nie stracić weny. – tym razem mistrz pióra zamienił się w dyplomatę. 

- Na kiedy?

- Najlepiej na już.

- Kiedy nas spłacisz?

- Spłacę was oddając w wasze ręce moją kolejną książkę, będziecie mogli podpisać ją, którymś ze swoich nazwisk, jak tego ostatniego. Autorem książki został gość, który nawet nie znał imienia kluczowych postaci, a os sam nigdy pewnie nie czytał jej zawartości. – wyciągnął paczkę z kieszeni, otworzył – przedostatni… - pomyślał. Wyjął, wsadził do ust – ale chuj mnie to obchodzi, ja chcę tylko moją kasę – zapalił, chowając paczkę po zapałkach.

- Tu się nie pali. – powiedział stanowczym głosem kierowca – czytać nie umiesz? – wskazał palcem znaczek przekreślonego papierosa na szybie.

- To kiedy dostanę moje pieniądze? – zapytał nie zważając na kierowcę.

- Dostaniesz pieniądze w tym samym czasie co my dostaniemy twoje „słowa”.

- Potrzebuję środków na skończenie powieści! Muszę za coś żyć! Nie stworzę książki z niczego!

- Ile masz przy sobie?

- Kilkanaście kartek – odparł dynamicznie wypuszczając dym z ust.

- Dawaj. – rozkazującym głosem powiedział wyciągając rękę w jego kierunku.

   Tamten wyjął z wnętrza kurtki mały chip i podał go dalej. Pośrednik wpatrywał się przez moment po czym zacisnął go w ręku.

-To jak? – pisarz powoli zaczynał się denerwować. W tym samym czasie przedstawiciel wyjął z walizki przenośny komputer. Włączył. Włożył kartridża do slotu na pamięć zewnętrzną. Przegrał dokument na dysk twardy. Otworzył. Wpatrywał się w pierwszą stronę bez drgnięcia. Potem szybko przewracał kolejne strony. Zatrzymał się na ostatniej. Zatrzymał się na ostatniej stornie. Zamknął komputer i schował odłożył go na miejsce. Popatrzył się w stronę kierowcy, wymienili się spojrzeniami. Wybadał pisarza

- Tak więc panie.. – zatrzymał się

- Writer. – odparł krótko odwracając uwagę od otoczenia za szybą.

- Tak więc Panie Writer. Za to co już pan ma dokonamy wpłaty na dziesięć tysięcy na pańskie konto jeszcze dziś przed północą. – Kierowca jak na życzenie, gdy ostatnie słowo zdania wybrzmiało zatrzymał się, wysiadł i otworzył drzwi.

- Jakoś muszę wrócić do domu…

Mężczyzna w garniturze sięgnął do wnętrza marynarki, wyciągnął plik pieniędzy i podał kilka banknotów w nominałach po sto pisarzowi.

-Tak więc panie Pisarzu, czekamy na pański telefon. – Uśmiechnął się krzywo – miłego dnia.

Writer popatrzył się na kierowcę, kierowca na niego:

- Palenie pana zabije. – jakby zależało mu na życiu jakiegoś szarego pisarzyny, którego nikt nie zna i nie pozna, taka w końcu była umowa. On piszę, ale nie ma prawa podpisać, żadnej ze swoich prac własnym imieniem i nazwiskiem.

- Każdy zabija się jak chcę – zapalił ostatniego papierosa.

- Ale nie w moim samochodzie. – Odparł na pożegnanie.

Prozaik nawet się nie odwrócił, popatrzył na banknoty, na dworzec przed sobą.

**

Było południe gdy był już daleko za miastem, jechał na północ kraju w rozpadającym się przedziale pociągu. Palił, spał i myślał na zmianę. O Fabule, o Stylu, o wszystkim co ważne. Miał w końcu nie wiele czasu a tak wiele do zrobienia.

12:12

Została mu jeszcze godzina do docelowej stacji. Postanowił zdrzemnąć się z myślą, że to da mu nowe spojrzenie na Historię.

**

Mobilizacja. Dwa najlepiej wyszkolone oddziały w obozie szykowały się właśnie do możliwie najważniejszej misji na tym etapie wojny. Mieli do zajęcia dwa główne strategicznie budynki. Od tego zależały losy wielu cywili, a może nawet więcej.

Morale oddziałów nigdy nie spadały poniżej standardów, jednakże to mogło dziś nie wystarczyć do pomyślnego przebiegu bitwy.

- Towarzysze! – pułkownik Sokołow, teraz ubrany w mundur polowy, w pełnym uzbrojeniu, ze zmodyfikowanym karabinem AK-47, na udzie pistolet PJa, na plecach na wysokości nerek długi bojowy nóż. Opakowany w kamizelkę bojową ze wszystkim co przydać mu się mogło na polu bitwy jakim miało stać się niebawem owe miasto. Nabrał powietrza w płuca, wyprostował się – przyjął pozycję jakiej uczyli go na zajęcia z przemawiania. –Towarzysze! – powtórzył – Dziś stoi przed nami prawdopodobniej najtrudniejsze zadanie do tych czas! – pauza – dzisiaj czeka nas starcie, w którym liczy się każda kropla potu. Każdy z nas musi dać z siebie wszystko byśmy wszyscy doczekać najbliższego słońca, niepowodzenie jednego z nas może skończyć się klęską dla nas wszystkich. To wielka odpowiedzialność – pauza. Spojrzenie na poszczególnych żołnierzy, by poczuli się wyróżnieni z szeregu – ale i zaszczyt. Nasz honor i duma, że możemy iść w bój z hasłem na ustach oraz ideą w sercach. – podniesienie tomu – dziś zwyciężymy, pójdziemy tam i skopiemy polskie dupy, a Rosja znów będzie niezniszczalna! – uniesienie broni połączone z okrzykiem bojowym

Odwzajemnienie okrzyku poprzez z moralizowany tłum młodych męskich kukiełek zwanych pospolicie żołnierzami.

- Podpułkownik Iwanow do mnie! – odezwał się głos dowódcy wśród owacji i okrzyków wywołanych emocjami po pięknym przemówieniu towarzysza pułkownika.

-Tak jest! – przybiegł, zasalutował i spoczął

- Słuchajcie, towarzyszu.  Waszym zadaniem będzie wraz z oddziałem Ҕ  (B) przejęcie Kwatery Głównej Milicji Narodowościowej, przetrzymanie ważnych urzędników oraz całej ludności cywilnej, która będzie znajdować się we wnętrzu budynku. Jednostki bojowe, militarne, uzbrojone poniżej stopnia oficerskiego na miejscu zlikwidować. Zrozumieliście?

- Tak jest Towarzyszu, podpułkowniku! – wykrzyknął

- Bóg z wami.

- Przepraszam, gdzie pan wysiada? – zapytał starszy mężczyzna o siwych brwiach w przechodzonym kaszkiecie.

                Zapytany mężczyzna rozejrzał się i zdenerwował:

- Tutaj, dziękuję bardzo! – wykrzyczał odradzając lekko głowę w biegu ku pomocnemu dziadkowi.

- Nie ma za co, tylko chciałem mieć gdzie usiąść.

**

Wybieg z pociągu na peron numer 2, rozejrzał się i mimo to nie zaprzestał biegu, ruszył w stronę hali z kasami, a konkretniej szukał jakiegoś sklepu, w którym mógł nabyć zeszyt i coś do pisania.

Po chwili pośpiechu wyszedł szczęśliwy z przydrożnego kiosku z zeszytem w ręku i paczką mocnych papierosów. Wypatrywał jakiejś wolnej ławki by móc zacząć spisywać dalszą część powieści, która notabene przyśniła mu się i przez nią prawie co nie przegapił stacji.

Na przystanku autobusowych, naprzeciwko dworca kolejowego w tej niewielkiej mieścinie siedział mężczyzna. Ubrany w stare podwinięte jeansach, w czarnych, trochę podniszczonych, czarnych butach, bluzie i skórzanej kurtce z długopisem w ręku, zeszytem na kolanach i papierosem w ustach. Siedział i notował to co mu się przyśniło. I nie tylko.